«Μην πας εκεί!», «Εγώ στη θέση σου θα το ξανασκεφτόμουν» και «Είναι πολύ επικίνδυνα, πρόσεχε» είναι λίγες από τις αντιδράσεις που μπορεί να λάβει κάποιος που σκοπεύει να ταξιδέψει στα βάθη της Αφρικής, σε χώρες όπως η Κένυα.
Κυριακή λοιπόν, 20 Φεβρουαρίου. Βρίσκομαι στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου 2 ώρες πριν την επιβίβαση.
Προορισμός; Κισούμο, Κένυα.
Συναισθήματα; Πλούσια
Ακολουθεί ένα πολύωρο ταξίδι. 3 πτήσεις. 2 ανταποκρίσεις.
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Κισούμο, εκεί μας περιμένει ο Τζέθρο ο «γίγαντας με το χαμόγελο» όπως θα τον αποκαλούμε αργότερα. Ο Τζέθρο μας καλωσορίζει στη χώρα του με μια πολύ ζεστή αγκαλιά.
«Η κοινότητα του χωριού ανυπομονεί να σας δει, να σας αγκαλιάσει» λέει.
«Η φυλή των Λούο αγαπάει πολύ τους επισκέπτες» συμπληρώνει.
Βλέπεις, η Κένυα έχει 42 φυλές, όπου η κάθε μία έχει διαφορετικές παραδόσεις, χρώματα, ομορφιές αλλά και σε μερικές περιπτώσεις … ακόμα και γλώσσα! Η κάθε φυλή έχει να προσφέρει τη δική της θαλπωρή και τρυφερότητα, σε όποιον τις αναζητήσει.
Μπαίνουμε λοιπόν στο πολύχρωμο βανάκι που είχε φέρει μαζί του και κατευθυνόμαστε στο Μασένο, το οποίο είναι ένα προάστιο στα περίχωρα του Κισούμο. Εκεί θα περάσουμε 1 εβδομάδα ευδαιμονίας εμπειριών, γεμάτη περιπέτεια, φρενίτιδα, ψυχαγωγία, και ατελείωτη ομορφιά. Μια ομορφιά έντονης πολιτισμικής ποικιλίας, αφρικάνικης κουλτούρας, μουσικής και χορού. Μια ομορφιά φυσικού πλούτου, τροπικού κλίματος και πλούσιας βλάστησης.
Δεν είναι τυχαίο που η Κένυα αποκαλείται το διαμάντι της ανατολικής Αφρικής. Διότι είναι ένα διαμάντι πλούσιο σε εικόνες, μυρωδιές, ήχους και συναισθήματα.
Αφότου πήραμε μια δυνατή τζούρα Αφρικάνικης ζωής στο Κισούμο, κατευθυνθήκαμε και σε άλλα μέρη. Πήγαμε στο Νάροκ, εκεί γνωρίσαμε Κενυάτες εκπροσώπους οργανισμών που προάγουν την ψυχική υγεία, είδαμε μέλη της φυλής των Μασάι, κτηνοτρόφους να διανύουν τεράστιες αποστάσεις με τις αγελάδες τους αλλά και ζήσαμε τη δια ξηράς εμπειρία που σου προσφέρει το σαφάρι, μια εμπειρία που σε φέρνει σε απόσταση αναπνοής με την άγρια φύση.
Δεν μείναμε όμως μόνο εκεί. Πήγαμε και στη καρδιά της χώρας, το Ναϊρόμπι. Μια πρωτεύουσα που σφύζει από ζωή και όλα τρέχουν τόσο γρήγορα αλλά παράλληλα και τόσο αργά.
Αν με ρωτούσες τι σου έμεινε από την πρωτεύουσα, θα σου απαντούσα δίχως δισταγμό «Το Σχολείο!». Ένα σχολείο σε μία περιοχή όπου κανένα κατώφλι φτώχειας δεν μπορεί να περιγράψει την απόλυτη φτώχεια που βιώνουν οι κάτοικοί της. Παρόλα αυτά, έβλεπες τους μαθητές να φορούν ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχία, γεμάτοι δίψα για ζωή. Μια επιθυμία να διαμορφωθούν σε Δημιουργοί και να μεταμορφώσουν τις ζωές και τον τόπο τους. Ένα νεανικό πάθος που θα μου μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη.
Τελικά είναι επικίνδυνη η Κένυα, όπως μου έλεγαν; Ναι, είναι επικίνδυνα μαγευτική και πανέμορφη. Μια εμπειρία ζωής που χαράκωσε το είναι μου και αναδιαμόρφωσε τον τρόπο σκέψης μου…
Eric Kota,
Ψυχολόγος – Ερευνητής, ΑμΚΕ ΙΑΣΙΣ